Opis
Zlovrh Ejuba Štitkovca, ispričana i ispisana klasičnim realističkim narativnim postupkom zanimljiva knjiga ovog autora je – u žanrovskom smislu – uobličena u prozni model jedne sugestivne cjeline koja se može okarakterisati i kao roman-hronika o Žepi i njenim ljudima u vremenu ratnom i poratnom u Bosni.
U njenoj kompoziciji sasvim lako se prepoznaju elementi proznog triptiha od kojih svaki ima svoj specifični naglašeni prolog – na priču o ocu Abdurahmanu nastavlja se i priča sina i na neki način se okončava u kazivanju unuka. Fabularni niz elemenata može se slediti u svim pričama. I u tom okviru traje i drama ovih junaka koja je i lična drama i drama identiteta onih naroda iz kojih su junaci ponikli.
Već na planu sižea stvari su složenije jer otkrivaju se oni dublji motivi koji potiču junake da ostave priču “u amanet” jer to je jedino što mogu. “Od braće i ahbaba više zla doživjeh nego od pravih dušmana, kazuje se na početku priče i to će se prepoznati i kao amanet potonjih kazivača koji se pitaju da li zla ima više u ljudima samim ili oko njih u svijetu.
Sugestivno odzvanjaju poznate riječi iz Kurana da je svaki čojvek – osim pravog i istrajnog vernika – “na gubitku”. I svako od njih na svoj način prepoznaje i dublje korijene, one bogumilske pod čijim stećcima počiva “neki daleki rod moj i tvoj”. I upravo na tim tačkama pisac i gradi ono najzanimljivije u svom djelu – ono što je dobro i uistinu sugestivno ispričano kao još jedna tipično bosanska književna mitologema. Ove tri priče utkane u tok klasične linearne fabule – čiji tok povremeno narušavaju predugi dijalozi – su zaista dobra prozna cjelina.
